Esperança


Dum vôo cadenciado,
Pousou a esperança
Nas costas do inverno,
Prenunciando doce primavera.

Galhos infirmes.
Folhas mortas maceradas.
Sobre o solo frio, suave, serenou.
Persistente, inda mais serenou.

Alma dorida sob a massa putrefata.
Desperta, a semente revive.
Clareiras aurifulgentes.
Milhões de gotículas irisadas.

E ela, esplendorosa,
Amável consciente.
Sedutora inconsciente.
Ausente motivará constante chorumela.

Comentários

Anônimo disse…
Putz! Que sacada genial!